Hebron

Hebron to jedno z najstarszych stale zamieszkiwanych miast na świecie. Jego arabska nazwa, Khalil Ar-Rahman, oznacza „przyjaciela Boga”. W czasach starożytnych Hebron był usytuowany na wzgórzu Jebel Ar-Rumeideh, na południowym zachodzie obecnego Starego Miasta. Badania archeologiczne ukazały kilka warstw osadnictwa, od epoki chalkolitu (al. 4500-3200 p.n.e.) do okresu Umajjadów (661-750 n.e.). Miasto od zawsze uznawane było za miejsce wiecznego spoczynku proroków Abrahama/Ibrahima, Izaaka, Jakuba, a także ich żon. W okresie rzymskim Herod Wielki (73-4 p.n.e.) wybudował potężny mur okalający grotę z grobowcami proroków. Po podbiciu Hebronu przez krzyżowców (1099), mur stał się częścią kościoła, a następnie – po zdobyciu miasta przez Saladyna (1187) – meczetu. Wewnątrz meczetu, w pobliżu niszy modlitewnej, znajduje się rzeźbiony minbar (ambona) z drewna orzechowego. Ta jedna z najstarszych muzułmańskich drewnianych ambon została sprowadzona z Egiptu przez Saladyna.

Po zdobyciu Hebronu przez muzułmanów, stał się on czwartym świętym miastem islamu, po Mekce, Medynie i Jerozolimie, a także miejscem pielgrzymek wyznawców tej religii z całego świata. Miasto i meczet były czczone i uznawane za święte przez władców kolejnych muzułmańskich państw, a także islamskich przywódców i społeczeństwo. Za panowania Mameluków (1250-1516 r. n.e.) Hebron przeżywał okres rozkwitu i stał się sławnym centrum sufickim. W pobliżu grobowców pobudowano setki islamskich zabytków historycznych i religijnych. Pod panowaniem osmańskim (1517-1918) miał miejsce okres rozwoju Hebronu, a Stare Miasto uzyskało swój obecny kształt i granice.

Styl mamelucki nadal dominuje w architekturze Hebronu, będącym jednym z niewielu muzułmańskich miast, które zachowało swój autentyczny wygląd, przejawiający się w jego tkance miejskiej, znakomitej architekturze, kunszcie rzemieślniczym (słynne wyroby z gliny i szkła z czasów Mameluków) oraz tradycyjnym sposobie życia.